สองร้อยห้าสิบสี่

การขับรถมายังลอดจ์นั้นยาวนานแต่ก็งดงามจนแทบหยุดหายใจ เนินเขาที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตาอาบไล้ด้วยแสงสีทองของดวงตะวันที่กำลังลับขอบฟ้า ฝูงแอนทิโลปกำลังเล็มหญ้าอย่างเกียจคร้านอยู่ไกลๆ และมีอยู่ครั้งสองครั้งที่ฉันเห็นยีราฟเคลื่อนไหวด้วยท่วงท่าสง่างามและเชื่องช้าอันเป็นเอกลักษณ์ ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกราวกับกำลัง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ